Dönüp kendime bakınca

Zaman zaman dönüp arkama bakıyorum, ben ne yapmışım bu günlere nasıl gelmişim diye, ilk gençlikten bahsediyorum, liseden yeni mezun olmuş üniversiteye yeni başlamış hallerimden.Duyguların bir sel gibi silip süpürdüğü zamanlardan, isyan bayraklarını açtığımız yıllardan, her güzeli güzel sandığımız her görüneni gerçek sandığımız zamanlardan.
İnançlarımızın derinliği olmayan sığ limanlarında hülyalar içinde dolaştığımız zamanlardan.
Yanımızdakini hemen dost bildiğimiz, her türlü tersliği göğüsleyecek cesaretimizin olduğu zamanlardan
Cahilliğin cesaretiyle yol aldığımız, kendimizi bir şey sandığımız zamanlardan
Bizi şimdi ki biz yapan zamanlardan.
İşte ben şimdi anne olduğumdan beridir bunları daha çok düşünür oldum, oğlumu büyütürken Allah'ın izniyle doğru olanı yapmak, onun yanında olmak ama aynı zamanda baskın bir güç olmadan onu hırpalamadan anlamaya çalışmak, dertlerine ortak olmak, dermansız kaldığı günlerde ona değnek olmak isterse yoldaş olmak ama en başta da edepli bir birey olması için yaşamak istiyorum. Halden anlayan olmak istiyorum, suçlayıcı değil kucaklayıcı olmak istiyorum, Allah izin verdiği sürece inşallah daima yanında olmak, o her istediğinde burdayım demek istiyorum.
O da arkasını dönüp baktığında iyi ki benim annem babam olmuşsunuz demesini istiyorum.
Şimdi o yumuşak saçlarını okşuyorum yavrumun,  gözlerimin ta içine bakıp seni seviyorum anne diyen kuzumun büyüdüğünde de aynı duyguları taşımasını diliyorum.  Bütün annelere babalara Allah kolaylık versin anne baba olmak hiç kolay değil olmayacakta!